هیــــچ نپــــرس از دلــــم

هـــمــین " چـــه خبــــر "

هـــمــین " چـــه میکنـــی ایـــن روزهــا "

ســـوال بـــدی اســت !
.

صدای ناز می آید.

صدای کودک پرواز می آید.

صدای رد پای کوچه های عشق پیدا شد.

معلم در کلاس درس حاضر شد.

یکی از بچه ها از قلب خود فریاد زد بر پا.

همه بر پا،چه بر پایی شده بر پا.

معلم نشعتی دارد، معلم علم را در قلب می کارد، معلم گفته ها دارد.

یکی از بچه های آن کلاس درس گفتا بچه ها بر جا.

معلم گفت:فرزندم بفرما جان من بنشین، چه درسی، فارسی داریم؟

کتاب فارسی بردار؛ آب و آب را دیگر نمی خوانیم.

بزن یک صفحه از این زندگانی را.

ورق ها یک به یک رو شد.

معلم گفت فرزندم ببین بابا؛ بخوان بابا؛ بدان بابا؛

عزیزم این یکی بابا؛ پسر جان آن یکی بابا؛ همه صفحه پر از بابا؛

ندارد فرق این بابا و آن بابا؛

بگو آب و بگو بابا؛ بگو نان و بگو بابا

اگر بخشش کنی "با" می شود با "با"

اگر نصفش کنی "با" می شود با "با"

تمام بچه ها ساکت،نفس ها حبس در سینه و قلبی همچو آیینه،

یکی از بچه های کوچه بن بست، که میزش جای آخر هست، و همچو نی فقط نا داشت؛ به قلبش یک معما داشت؛

سوال از درس بابا داشت.

نگاهش سوخته از درد، لبانش زرد، ندارد گویا همدرد.

فقط نا داشت...

به انگشت اشاره او، سوال از درس بابا داشت.

سوال از درس بابای زمان دارد. تو گویی درس هایی بر زبان دارد.

صدای کودک اندیشه می آید. صدای بیستون،فرهاد یا شیرین،صدای تیشه می آید.

صدای شیر ها از بیشه می آید.

معلم گفت فرزندم سؤالت چیست؟

بگفتا آن پسر آقا اجازه این یکی بابا و آن بابا یکی هستند؟

معلم گفت آری جان من بابا همان باباست.

پسر آهی کشید و اشک او در چشم پیدا شد.

معلم گفت فرزندم بیا اینجا، چرا اشکت روان گشته؟

پسر با بغض گفت این درس را دیگر نمی خوانم.

معلم گفت فرزندم، چرا جانم، مگر این درس سنگین است؟

پسر با گریه گفت این درس رنگین است.

دو تا بابا، یکی بابا؟

تو میگویی که این بابا و آن بابا یکی هستند؟

چرا بابای من نالان و غمگین است؟ ولی بابای آرش شاد و خوشحال است؟

تو میگویی که این بابا و آن بابا یکی هستند؟

چرا بابای آرش میوه از یازار می گیرد؟ چرا فرزند خود را سخت در آغوش می گیرد؟

ولی بابای من هر دم زغال از کار می گیرد؟

چرا بابا مرا یک دم به آغوشش نمی گیرد؟

چرا بابای آرش صورتش قرمز ولی بابای من تار است؟

چرا بابای آرش بچه هایش را همیشه دوست می دارد؟

ولی بابای من شلاق را بر پیکر مادر به زور و ظلم می کارد؟

تو میگویی که ای بابا و آن بابا یکی هستند؟

چرا بابا مرا یک دم نمی بوسد؟ چرا بابای من هر روز می پوسد؟

چرا در خانه ی آرش گل و زیتون فراوان است؟

ولی در خانه ی ما اشک و خون دل به جریان است؟

تو می گویی که ای بابا و آن بابا یکی هستند؟

چرا بابای من با زندگی قهر است؟

معلم سورتش زرد و لبانش خشک گردیدیند.

به روی گونه اش اشکی ز دل برخواست.

چو گوهر روی دفتر ریخت.

معلم روی دفتر عشق را می ریخت.

و یک "بابا" ز اشک آن معلم پاک شد از دفتر مشقش.

بگفتا دانش آموزان بس است دیگر؛ یکی بابا در این درس است و آن بابای دیگر نیست.

پاک کن را بگیرید ای عزیزانم،

یکی را پاک کردند و معلم گفت جای آن یکی بابا، خدا را در ورق بنویس...

و خواند آن روز، "خدا بابا"

تمام بچه ها گفتند، "خدا بابا"

(͡๏̯͡๏) (͡๏̯͡๏) (͡๏̯͡๏) (͡๏̯͡๏) (͡๏̯͡๏) (͡๏̯͡๏) (͡๏̯͡๏)

چقدر این دوست داشتن های بی دلیل...خوب است!

مثل همین باران بی سوال

که هی می بارد...

که هی اتفاق آرام و شمرده شمرده می بارد!!

تا دیگر دست از پا خطا نکند.... 

منم تنهای تنها و دلم تنها تر از من بود....

با او دوست شد تا تنهایت را با تنهایی تقسیم کنی.... 

در دلم عشق تو غوغا میکند هر روز و شب

                   انچه را گم کرده پیدا میکند هر روز و شب

زین همه اندوه و ماتم دل نمیمیرد اگر 

                     با غم هجران مدارا میکند هر روز و شب

  اشک چشمم میبرد دل را به سمت خاطرات 

                    قطره گویی کار دریا میکند هر روز و شب

سر دل را با کسی هرگز نمیگویم ولی 

                         گریه اسرارم هویدا میکند هر روز و شب 

در عجب هستم که گل با عمر کوتاهش چرا ؟

                    بلبلان را جمله شیدا میکند هر روز و شب

تا سه تار کهنه را پائیز میگیرد بدست 

                  محفلی از غصه بر پا میکند هر روز و شب

عشق يعنی انتظار و انتظار

                                    عشق يعنی هرچه بينی عکس يار

عشق يعنی ديده بر در دوختن

                                    عشق يعنی در فراقش سوختن

نِمے دانے وَقتے چِشمانَتـــ غَمگينَند

وَقتي صِدايتــ آهنگ هَميشگے اَش رآ نـَدارَد

گاه کـہ غمـِ عالمـ در دِلَت جاے مے گيـرد

اَز هَمـہ ے دُنيـا گِرفتـہ اَستــ

چـہ دردے مے کِشَمـ ..

مے خواهَمـ يِکبآره

تَمآمـِ هَستے رآ بـہ آتَش بِکشَمـ

تَمامـِ دُنيـا رآ بَر هَم ريزَمـ

تو چـہ مے دانے چـہ دَردے دارَد غَمـِ چِشمانَتــ رآ ديدَن

نمے خواهمـ ..نمے خواهَمـ دنيايے رآ

کـہ همـہ ے هستےِ مَن دَر آن يِکــ لَحظـہ

آرامِش نَدارَد...

روزے کـہ گُلِ خَنده روے لَبانَت بِشکُفـد

بِهتَريـن و شيرين تَرين لَحظـہ ے زِندِگے مَن اَستــ

عِشقِ مَن , مَن هَمه اَمـ رآ بآ تو مے خواهَم

زِندِگے بدونِ تو وَ لَبخَندتــ بَرايَمـ پوچ اَستــ

اين لَحظآتــِ خوشبَختے رآ اَز مَن مَگيــر کـہ

تَمآمـِ مَن بـہ تو وآبَستـہ اَستــ

وَ تَنهآ تو دَليلِ بودَنمـ هستے

قرار نبود چشماي من خيس بشه

قرار نبود که اينجوري تموم شه

چه قدر سخته تو چشماي کسي

حس کني هنوزم دوسش داري

اگر تنها ترین تنها شوم

                   باز هم خداهست

او جانشین همه ی نداشتن هاست.

                 نفرین ها و آفرین ها بی ثمراست.

اگر تمامی خلق گرگ های هار شوند،

                و از آسمان هول و کینه بر سرم بارد،

تو مهربان... آسیب ناپذیر من هستی،

                 ای پناهگاه ابدی،

تو میتوانی جانشین همه بی پناهی ها شوی!

پشت شیشه برف می بارد